Uit het leven van wethouder Gulpen, deel 11 Bejaarden
Nederland vergrijst, Bocholtz en Simpelveld evenzeer. Beleid in Nederland is dat men zo lang mogelijk zelfstandig thuis blijft wonen. Dat gaat niet
vanzelf en is ook niet gemakkelijk. Het bejaardenhuis van weleer bestaat niet meer. Toch was er grote behoefte aan. De concentratie van bejaarden zorgde voor een gemeenschappelijke leefwereld. Je
kon er samen zijn in b.v. de gemeenschappelijke ruimte of er voor kiezen in je eigen kamer te blijven. Ieder naar eigen behoefte.
Regelmatig bezoek ik een oudere inwoonster. Zelfstandig wonen valt haar steeds moeilijker en zij voelt zich meer en meer eenzaam. Haar kinderen wonen nog in de
buurt, maar zij komen niet zo vaak op bezoek. “Zij hebben hun werk en hun kinderen, waarvoor zij moeten zorgen”, zegt zij begripvol. Het vereenzamingsproces zag ik ook bij mijn schoonvader. Nadat
zijn vrouw gestorven was, woonde hij nog enkele jaren alleen. Een uitspraak uit die tijd is mij bijgebleven: “Als ik graag bezoek wil, komt er niemand. Op het moment dat ik het liever niet heb,
komt er iemand. Maar je kunt niet zeggen dat het niet uitkomt, want dan komt wellicht helemaal geen bezoek meer”.
Ik vraag me wel eens af of we niet te snel afscheid hebben genomen van de bejaardenhuizen. Wat mij betreft mag deze woonvorm best weer terugkomen, via particulier initiatief of door overheidsbeleid. Eigen regie voeren over je eigen leven is een groot goed, maar je mag er ook mee geholpen worden!
Tot de volgende keer, groet Thijs Gulpen